Όταν βρισκόμαστε σε μια σχέση βιώνουμε πολλά: τον έρωτα, την αγάπη, την οικειότητα, τα όνειρα, την επιθυμία για σταθερότητα και διάρκεια. Προβάλλουμε πάνω στη σχέση — και στον εαυτό μας — τα «θέλω» μας. Ζούμε κάτι όμορφο και, με κάθε τρόπο, δυνατό ή αδύνατο, ελπίζουμε πως αυτή η σχέση θα κρατήσει. Πιστεύουμε πως έτσι θα φέρουμε την ευτυχία σε εμάς και στο ταίρι μας.
Κάποιες φορές, όμως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως στα παραμύθια. Αντί για ένα «μαζί», έρχεται ένα: «Συγγνώμη, δεν είμαι πια ερωτευμένος/η». Κι εκεί, η καρδιά ραγίζει. Ο πόνος είναι μεγάλος και συχνά συνοδεύεται από σύγχυση — αν δεν το περιμέναμε — ή βαθιά απογοήτευση — αν πιστεύαμε πως όλα θα πάνε καλά. Γιατί πονάει τόσο; Η ζωή μάς δοκιμάζει σε πολλά, όμως αυτός ο πόνος είναι διαφορετικός. Γιατί;
Μα για πολλούς λόγους. Άλλοι έχουν να κάνουν με εμάς, άλλοι με τις κοινωνικές μας προσλαμβάνουσες, και κάποιοι είναι πιο παθολογικοί. Θα εξηγήσω πιο κάτω τον καθένα ξεχωριστά. Όταν μια σχέση ξεκινά όμορφα, δεν ζούμε μόνο το παρόν· το μυαλό μας προβάλλει στο μέλλον. Φανταζόμαστε τα πάντα ιδανικά, όλα δείχνουν να «κουμπώνουν» τέλεια. Αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε ερωτευμένοι. Κι ο έρωτας έχει μέσα του μια υπέροχη ψευδαίσθηση. Όχι, δεν είναι ότι αγνοούμε τα αρνητικά. Απλώς, μέσα από τον ενθουσιασμό, ακόμα και τα δύσκολα, δεν φαίνονται απειλητικά. Οπότε, όταν φτάνει το τέλος, γεννιέται μέσα μας μια έντονη σύγκρουση. Η επιμονή να μείνουμε εκεί συγκρούεται με την ανάγκη να αποδεχτούμε πως τελείωσε. Εκλογικεύουμε, εξιδανικεύουμε, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν υπήρχε καλύτερο ταίρι. Μα δεν τα καταφέρνουμε. Κολλάμε. Και — ας είμαστε ειλικρινείς — στις μέρες μας έχουμε και όλα τα «εργαλεία» για να κολλήσουμε ακόμα περισσότερο.
Διαβάζουμε ξανά παλιά μηνύματα, χαζεύουμε τα social media, παρακολουθούμε πότε ήταν συνδεδεμένος/η σε εφαρμογές ανταλλαγής μηνυμάτων. Κι αν το κάνεις, μην ντρέπεσαι. Δεν είσαι ο/η μόνος/η. Θα σου πω κάτι που ίσως σε ανακουφίσει — όχι για να μείνεις εκεί, αλλά για να καταλάβεις τι συμβαίνει και να βοηθήσεις τον εαυτό σου.
Ο χωρισμός ενεργοποιεί στον εγκέφαλο μηχανισμούς παρόμοιους με την απεξάρτηση. Το σώμα και ο νους βιώνουν στερητικό σύνδρομο. Οι αναμνήσεις επανέρχονται για να ανακουφίσουν τον πόνο. Οπότε, όλα αυτά που κάνουμε μετά τον χωρισμό δεν είναι απλώς η απώλεια μιας σχέσης — είναι παράλληλα και τροφή για την εξάρτηση.
Μαζί έρχονται και όλα τα στάδια του πένθους: απώλεια, θλίψη, φόβος. Φόβος πως αν ξεχάσουμε, θα χάσουμε οριστικά "τον άνθρωπό μας".
Και σαν να μην έφτανε αυτό, εμφανίζεται και η ενοχή. Το μυαλό αναζητά τι έφταιξε, θέλει να διορθώσει, να πάρει τον έλεγχο. Μπαίνουμε σε φαύλους κύκλους αυτοκατηγορίας. Ξέρεις γιατί; Γιατί το συναίσθημα του αβοήθητου είναι αβάσταχτο. Όμως μόνο όταν το αναγνωρίσουμε, μπορούμε σιγά-σιγά να το θεραπεύσουμε. Η αλήθεια — και η θεραπεία — βρίσκεται μέσα μας.
Κανείς δεν μπορεί να μας πει πώς να προχωρήσουμε. Και συχνά, ο χωρισμός δεν ξεκινά τη στιγμή της απόφασης. Έχει ήδη αρχίσει, ήσυχα, όταν πάψαμε να ζούμε τη σχέση και αρχίσαμε να ζούμε τον φόβο μήπως τη χάσουμε. Η προσδοκία του τέλους μάς βαραίνει. Αντί να μας κινητοποιήσει, μας καθηλώνει. Κι όμως, η αποδοχή ότι η σχέση έχει προβλήματα μπορεί να γίνει το πρώτο βήμα για κάτι ουσιαστικό — είτε για να σωθεί, είτε για να ολοκληρωθεί.
Τα στάδια του πένθους (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή) μπλέκονται μεταξύ τους. Και ναι, είναι εξαντλητικό. Ίσως να μην κοιμάσαι, να κλαις, να μην μπορείς να σκεφτείς. Αλλά σκέψου κάτι: Αν η σχέση ήταν πράγματι τόσο καλή, ίσως να μην είχε τελειώσει.
Αυτό που την έκανε να φαίνεται ιδανική, ίσως να ήταν ο φόβος: της μοναξιάς, του να ξαναρχίσεις απ’ την αρχή, της απώλειας. Αγάπα τον εαυτό σου. Δώσε χώρο στον πόνο. Είναι εντάξει να πονάς. Είναι ανθρώπινο να νιώθεις αβοήθητος/η.
Αλλά θυμήσου: θα ξανασηκωθείς. Όχι επειδή ο χρόνος θεραπεύει — αλλά επειδή εσύ μαθαίνεις, σιγά-σιγά, να σε φροντίζεις.
Αν κάτι απ’ όλα αυτά σε αγγίζει, μοιράσου το. Ίσως κάποιος επίσης το χρειάζεται.
Add comment
Comments